Poetry

Poetry, een prachtige film van Lee Changdong, ontdekte ik vorige week in de bib. De titel en de cover spraken me onmiddellijk aan. De inhoud van het doosje bleek een echte parel.

Inhoud

Mija, een grootmoeder van 66, is de centrale figuur in het verhaal. Ze wordt op éénzelfde moment geconfronteerd met de gevolgen van ouderdom én een verschrikkelijke wandaad van haar kleinzoon.  Ze probeert haar heil te vinden in haar vroegere passie : poëzie en neemt deel aan een cursus. Wanhopig tracht ze de poëzie in alledaagse dingen te ontdekken. Ondertussen zoekt ze een oplossing voor de situatie met haar kleinzoon.

Gedachten

De film is meeslepend en heel ontroerend. Je wordt meegesleurd door het verhaal. De ontwikkeling van de oudere vrouw van een fragiel, weifelend en gedwee oud besje naar een doortastende, artistieke, sterke vrouw is prachtig.

Mija herontdekt haar eigen innerlijke stem, leert opnieuw onbevangen, zoals in haar vroege kindertijd, kijken en krijgt langzamerhand greep op haar leven en de mensen rondom haar vooraleer ze dreigt te verdwijnen in het labyrint van Alzheimer. Terwijl ze koortsachtig tracht een gedicht te schrijven, praat en beweegt ze, zonder het zelf te beseffen, als een poëet. Ze leert écht kijken, kiest zorgvuldig haar fantasievolle kledij, beschrijft dichterlijk de schoonheid van 'alledaagse dingen' en volgt haar eigen moreel gevoel. Ze wordt als het ware een wandelend gedicht en voelt een sterke verwantschap met het slachtoffer van haar kleinzoon, een heel jong meisje. Haar eigen geschreven poëzie op het einde van de film is hartverscheurend. Ze wordt de stem van het jonge meisje.

Poetry

I discovered Poetry, a magnificent movie by Lee Changdong, in the library last week. I was immediately lured by the title and the cover. The content of the box proved to be nothing less than a real pearl.

Plot

Mija, a grandmother of 66, is the main character in this story. She has to cope with the consequences of old age and the horrible crime of her grandson at the same time. She seeks some kind of salvation in her former passion : poetry and attends a course. She desperately tries to see the poetry in ordinary things. In the meantime she attempts to find a solution for the situation with her grandson.

Thoughts

The movie is fascinating and very moving. The story really grabs you. The personal change in the older woman from being a fragile, indecisive and docile old woman to becoming a vigorous, artistic, strong woman is magnificent.

Mija rediscovers her own inner voice, learns to look at life in an unprejudiced way, just as she did in her childhood, and slowly gets control over her own life and over the people around her before she vanishes into the labyrinth of Alzheimer. While she desperately tries to write a poem, she talks and moves like a poet without even realizing it herself. She learns to see things as they really are, carefully picks her enchanting clothing, poetically describes the beauty in 'ordinary things' and lives by her own ethical standards. She becomes a walking poem and feels strongly connected to the victim of her grandson, a very young girl. Her own written poetry at the end of the movie is heartbreaking. She becomes the voice of the young girl.

Springtime

Ik geniet nu van de mooie lentedagen. Ik ben vooral bezig met kruiden verzamelen, nieuwe recepten bedenken en bestaande recepten uitproberen. Er liggen op mijn nachttafel wel heel wat boeken. Mijmeringen zijn dan ook niet veraf. Je kan ondertussen mijn kruidenavonturen lezen op : kruidengefluister.blogspot.be (Klik hier.). Heel veel groeten.

I am enjoying this beautiful springtime. I am mainly harvesting herbs, creating new and trying existing recipes now. I have some books lying on my bedside table. So some thoughts are on their way. In the meantime you can read in Dutch about my herbal adventures on : kruidengefluister.blogspot.be (Click here.). Many greetings.

Earth laughs in flowers. Ralph Waldo Emerson.

My love for Vincent

Het is al even geleden dat ik in Parijs was. De laatste bezoeken waren eigenlijk meer toeristische rondritten met familie. Reeds maandenlang verlang ik ernaar om op de trappen voor de Sacré Coeur te staan. Het is zo heerlijk om Parijs vanaf Montmartre te bewonderen, Parijs te zien ontwaken door een wit gordijn van prachtige ochtendnevel, Parijs zien schitteren onder een frisse aprilzon met het geroezemoes van jonge artiesten op de achtergrond.

Ik heb geen zin meer om voor de zoveelste keer onder de Eifeltoren te staan. Ik wil een rustig moment vinden op Père Lachaise en in Rue Lepic 54. Hoe verklaar je de wens om tijdens een kort bezoek aan Parijs een begraafplaats en de verblijfplaats van een reeds lang overleden artiest te bezichtigen ? Hier loopt nu niet iedereen warm voor. Rue Lepic 54, Parijse verblijfplaats van Vincent Van Gogh. Vincent Van Gogh, de man die de bijzondere kleuren en de schoonheid van zoveel bloemen liet zien, de peetvader van de zonnebloem, de kunstenaar die intens leefde en geen genoegen nam met minder. Vincent Van Gogh, de man die zei : 'I would rather die of passion than of boredom.' Hoe voorspellend waren zijn woorden.

Om het wachten iets te verlichten, herlas ik het boek 'De muze van Vincent' van Alyson Richman. Hierin verhaalt Richman de laatste zeventig levensdagen van de schilder. Vincent Van Gogh verbleef toen in het Noord-Franse dorp Auvers-sur-Oise. Hij werd daar op vraag van zijn broer Theo behandeld door dokter Gachet. De dochter van deze arts werd zijn muze en  de kunstenaar beleefde zijn meest produktieve periode. In het boek voel je de liefde van de schrijfster voor de schilderkunst.

Dit liefdesverhaal geeft ook heel fijn het beeld weer van de vrouw uit de burgerij op het einde van de negentiende eeuw, met name de mogelijkheden en de belemmeringen die dit milieu met zich meebracht en de rol die de man als vader, echtgenoot of broer hierin meespeelde. Je voelt ook het onbegrip en de afgunst voor een hooggevoelig man, een vrijdenker. Hoe angstaanjagend dat een erkende dokter dit gevoelig genie zonder de nodige kennis over de bijwerkingen van de gebruikte remedies wou 'genezen'.

Vandaar dit lied 'Starry, Starry Night' als ode aan alle creatieve en  alle hooggevoelige mensen. Klik op de titel beneden.

My love for Vincent

It has been a while since I've visited Paris. My last visits were nothing more than sight seeing tours with family. I've been longing to stand on the stairs in front of the Sacré Coeur for months. Montmartre is the perfect spot to look in admiration on Paris, to see Paris come alive through a white curtain of beautiful morning haze, to watch Paris shine beneath an early april sun with the voices of young artists in the background.

I don't feel like standing under the Eifel tower anymore. I want to find some peace of mind at Père Lachaise or Rue Lepic 54. How to explain the urge to visit a cemetery or the last address of a long gone artist while paying a short visit to Paris ? That isn't everybodies cup of cake. Rue Lepic 54, the Parisian home of late Vincent Van Gogh. Vincent Van Gogh, the man that showed us the remarkable colors and beauty of numerous flowers, the godfather of the sunflower, the artist who lived intensely and didn't settle for less. Vincent Van Gogh, the man who said : 'I would rather die of passion than of boredom.' How true his words would become.

To make the waiting more bearable, I reread the book 'The Last Van Gogh' by Alyson Richman. In the book Richman fictionalizes the last seventy days of the painter. Vincent Van Gogh stayed during this period in the Northern French village of Auvers-sur-Oise. Theo Van Gogh asked doctor Gachet to treat his brother Vincent. The doctor's daughter became Vincent's muse and he experienced his most productive period. In the book you can feel the writer's love for the art of painting.

This love story accurately describes the life of a bourgoisie woman at the end of the nineteenth century, that is the possibilities and the impediments that this milieu gave and the role of the man being a father, a husband or a brother. You can feel the lack of understanding and the envy for this highly sensitive man, this free spirit. How scary that a genuine doctor wanted to 'cure' this sensitive genius using natural remedies while lacking a profound knowledge of the effects. 

Hence this song 'Starry, Starry Night' as an ode to all creative and all highly sensitive people. Click on the title below.

Starry, Starry Night by Don McLean


Starry, starry night.
Paint your palette blue and gray,
Look out on a summer's day,
With eyes that know the darkness in my soul.

Shadows on the hills,
Sketch the trees and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills,
In colors on the snowy linen land.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They would not known how.
Perhaps they will listen now.

Starry, starry night.
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze,
Reflect in Vincent's eyes of China blue.

Colors changing hue,
Morning fields of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath the artist's loving hand.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They did not know how,
Perhaps they'll listen now.

For they could not love you,
But still your love was true.
And when no hope was left in sight,
On that starry, starry night,
You took your life,
As lovers often do.
But I could have told you Vincent,
This world was never meant for one
As beautiful as you.

Starry, starry night.
Portraits hung in empty halls,
Frameless heads on nameless walls,
With eyes that watch the world,
And can't forget.
Like the strangers that you've met,
The ragged men in ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.

Now I think I know what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They're not listening still,
Perhaps they never will...

The Presence

De droom

Gisteren werd ik plotseling in het midden van de nacht wakker. Ik herinnerde me mijn droom nog gedeeltelijk. In de droom stapte ik rond in het huis van een vriendin uit mijn tienerjaren. Ik ging naar de zolder en voelde daar de aanwezigheid van een geest. Wat er daarna gebeurde, weet ik niet meer. Toen ik wakker werd, durfde ik mijn bed echter niet uit. Ik moet toch op een bepaald moment terug in slaap gevallen zijn.

De droom liet me gisterenmiddag niet los en ik zocht uit nieuwsgierigheid de betekenis op. De betekenis zou als volgt luiden : 'Dromen van een geest betekent dat de dromer achtervolgd wordt door iets in zijn of haar leven ... het is waarschijnlijk dat iets waarvan je dacht dat het tot het verleden behoorde, maar uiteindelijk toch niet zozeer tot het verleden behoort.' Ja, daar gaan we weer : het verleden,  herinneringen ...

Diezelfde dag kwam ik al surfend de film The Presence tegen. Tja, daar kon ik toch niet aan weerstaan. When two things happen at the same time ...

De film

The Presence is een donkere, romantische ghost story. Een jonge vrouw (Mira Sorvino) neemt haar intrek in een grote chalet midden in de wildernis van Oregon. De chalet wordt echter ook bewoond door andere entiteiten (Shane West, Tony Curran). Wanneer haar vriend (Justin Kirk) langskomt, wordt hun aanwezigheid steeds zichtbaarder en bedreigender. Deze Lynchiaanse nachtmerrie, inclusief de fluisterende demonen en de Douglassparren, is een prachtige prent met een perfect tempo, met Hitchcockiaanse spanning, fantastische muziek en een wondermooie cinematografie. Een mooi werk van de regisseur Tom Provost. Echt een verademing.

Click here to watch the trailer.

The Presence

The dream

Yesterday I suddenly woke up in the middle of the night. I partially remembered my dream. In the dream I walked around in the house of a teenage friend. I went up the attic and felt a presence there. I don't quite remember what happened afterwards. When I woke up, I didn't have the nerve to get out of my bed. However I must have gone back to sleep somehow.

The dream kept haunting me yesterday afternoon and out of curiosity I checked its meaning. The meaning would be the following : 'Dreaming of a ghost indicates that the dreamer is haunted by something in his or her life ... it's probable that something you may have thought was in the past, isn't "so" in the past after all.' Yes, there we go again : the past, memories ... 

That same day, while surfing the net, the movie The Presence popped up. Well, I couldn't resist. When two things happen at the same time ...

The movie

The Presence is a dark, romantic ghost story. A young woman (Mira Sorvino) goes to stay in a big cabin in the middle of the Oregon wilderness. The cabin is also home to other entities (Shane West, Tony Curran). When her boyfriend (Justin Kirk) drops by, their presence becomes more vigilant and more threatening. This Lynchian nightmare, including the whispering demons and the Douglas firs, is a magnificent film with a perfect pace, Hitchcockian suspense, fantastic music and amazing cinematography. A beautiful work by the director Tom Provost. Really refreshing.

Winter Garden

Vorige week las ik 'De wintertuin' van Kristin Hannah. Hannah schrijft heel meeslepende en gevoelige verhalen. Ik heb eigenlijk al haar boeken gelezen, maar werd vooral ontroerd door 'Wie naar de sterren grijpt' en 'De wintertuin'. De wintertuin vertelt over de moeilijke relatie tussen een moeder en haar twee dochters. De dochters voelen zich al heel hun leven door haar onbemind. Dit gevoel heeft een enorme, maar heel verschillende invloed gehad op het leven van de twee zussen. Na de dood van hun vader ontdekken ze uiteindelijk de waarheid.

De moeder blijkt een overlevende van het beleg van Leningrad. Heel haar verdere leven werd ze achtervolgd door die schrijnende ervaring uit het verleden. Tegenover die verschrikkingen staan de schoonheid en de intensiteit van een eerste liefde en het verlangen naar het geluk van een vorig leven. Het verhaal laat zien dat het verleden niet mag doodgezwegen worden.  Overleven is meer dan blijven ademen, overleven is je hart terug openzetten, nooit de hoop opgeven en de balans vinden tussen loslaten en toch dierbare herinneringen bewaren.

Een prachtige documentaire over dit onderwerp is '900 dagen' onder regie van Jessica Gorter. In de documentaire praten echte overlevenden van het beleg van Leningrad over hun ontberingen. Een vrouw vertelt dat ze nog altijd haar mama's handtekening gebruikt. Dit en een foto van haar overleden moeder en overleden zuster zijn voor haar het bewijs dat deze mensen daadwerkelijk geleefd hebben. Het zijn deze schokkende feiten dat Hannah heel goed verwerkt heeft in het boek.

De documentaire '900 dagen' kan je vinden op YouTube.

Winter Garden

Last week I have read 'Winter Garden' by Kristin Hannah. Hannah books carry the reader along. She writes very tender stories. I have actually read all her books, but I was especially moved by 'Firefly Lane' and 'Winter Garden'. Winter Garden tells about the difficult relationship between a mother and her two daughters. The daughters always felt unloved by her. This feeling had an enormous, but very different influence on the lives of the two sisters. Only after the death of their father they discover the truth.

The mother turns out to be a survivor of the blockade of Leningrad. Her whole life she has been haunted by this terrible past experience. Opposite these horrors stand the beauty and the intensity of a first love and the longing for the happiness in a previous life. The story shows that the past may not be ignored. Surviving is more than to keep on breathing, surviving is opening your heart again, never giving up hope and finding this balance between letting go and holding on to precious memories.

A magnificent documentary on this subject is '900 days' by Jessica Gorter. In the documentary survivors of the blockade of Leningrad talk about their suffering. A woman explains that she still uses her mother's signature. To her this and the picture of her dead mother and sister are proof that they have really existed. Shocking facts like this have been brilliantly worked into Hannah's book.

You can find the documentary '900 days' on YouTube. 

Halle Halleluja

Beautiful British bluebells in the Hallerbos. Like stepping into an aquarel.

Begin deze maand heb ik dankzij een goede vriendin het Hallerbos ontdekt. Samen wandelend vanaf haar geboortedorp Dworp bracht ze me naar het bos en haar favoriete boom. Ze liet me kennismaken met haar verleden en haar nostalgisch gevoel. Ik voelde me echt vereerd. Op het moment dat we het bos binnengingen, verdwenen we als het ware in een andere wereld. De delicate geur en de pracht van de duizenden bloeiende boshyacinten waren overweldigend. Wandelen in dit eeuwenoude oerbos werd een mystieke ervaring. We raakten bomen aan en voelden ze trillen  onder onze handen.

I absolutely love sunken lanes.

We liepen door een prachtige holle weg en kwamen bij een bron. Braamstruiken versperden echter onze weg. Nadat we de braamstruiken dapper overwonnen hadden, verdwenen onze voeten plots in de drassige grond rondom de bron. Een duidelijke boodschap : 'Tot hier en niet verder !' Uit respect hebben we niet verder aangedrongen. 

Het Hallerbos liet me de week daarna echter niet los en ik besloot om mijn ganse gezin ernaartoe te brengen. Het werd onze mooiste zondagnamiddag dit jaar. Tijdens deze wandeling ontdekte ik nog veel meer planten zoals look-zonder-look en daslook. Het bos is een echt paradijs voor de natuurliefhebber en de herborist. Wij kwamen allemaal als herboren naar huis. Tussen haakjes, de hoofdingang van het bos kan je via Halle (nabij Brussel) betreden. 

In juni gaan we allemaal samen naar de prachtige sequoias kijken. Ik denk dat we de komende jaren nog vaak naar het Hallerbos gaan ! Bedankt lieve vriendin ! 

Halle Halleluja

Beautiful views on our way up to the forest.

Thanks to a good friend I have discovered Hallerbos (Forest of Haller) beginning this month. Starting from her birthplace Dworp we walked to the forest and to her favorite tree. She showed me her past and her nostalgic feel. I felt really honored. The moment we walked into the forest, it felt as if we were entering a different world. The delicate smell and the pure beauty of thousands of flowering British bluebells (Hyacinthoides non-scripta) were overwhelming. Walking in this ancient primary forest became a mystical experience. We touched the trees and felt them vibrating in our hands. I have become an official 'tree hugger' now.

Looking up in the sunken pathway.

We walked through a magnificent sunken pathway and arrived at a spring. Blackberry bushes blocked our way. After we had boldly conquered the blackberry bushes our feet suddenly disappeared in the    marshy ground surrounding the spring. A very explicit message : 'Don't even think of going any further !' We respected that and didn't push any further.

In the following week Hallerbos was continuously on my mind. So I finally decided to bring my whole family there. It became this year's best Sunday afternoon up till now. During our walk I discovered even more plants like garlic mustard (Alliaria petiolata) and wild garlic (Allium ursinum). The forest is a real treat for nature lovers and herbalists. We all returned home feeling completely reborn. By the way, you can find the main entrance coming from Halle (near Brussels).

My son discovers the amazing world of the Dandelion.

In June we will go and see the beautiful sequoias. I think that we will often visit the Hallerbos in the coming years ! Thanks sweet friend !  

An Autumn Feel

Herfst, een seizoen van transformatie.  De natuur bereidt zich voor op een rustperiode noodzakelijk voor haar wedergeboorte. Herfst, een seizoen van contemplatie. De mens denkt na over de voorbije periode en maakt enkele goede voornemens voor het komende jaar. Misschien willen we net als de natuur een soort hergeboorte, een mogelijkheid om een beter mens te worden en een waardevoller leven te leiden.

Een poëtisch herfstgevoel zijn voor mij de woorden van Jacques Prévert in Les Feuilles Mortes.  Ze worden hier wondermooi gebracht door de ontroerende en ontroerde Yves Montand.

An Autumn Feel

Autumn, a season of transformation.  Nature prepares herself for an intermission, a period necessary for her rebirth. Autumn, a season of contemplation.  People reflect on the past and make good resolutions for the following year. Maybe we also long for a rebirth, a chance to be a better person and a chance to lead a fuller life.

To me the words of Jacques Prévert in Les Feuilles Mortes bring a poetic autumn feel.  These words are so beautifully interpreted by the moving and moved Yves Montand.

Autumn Leaves. Click here.